— Але вы забыліся пра аленя, які ляжыць ля вашых ног? Хіба звяры не маглі адчуць нюхам забітага жарабя? О, што гэта за шум?
— Няшчасная Мірыям! — мармытаў Давід Гамут. — Няшчаснае жарабя было асуджана зрабіцца здабычай дзікіх звяроў!
І раптам голас Давіда далучыўся да няспыннага грукату вады, і ён заспяваў псалом:
|
«Первенцев Египта убил он, |
— Смерць жарабяці цяжка прыгнечвае сэрца яго гаспадара. Аднак, калі чалавек клапоціцца аб сваіх бясслоўных сябрах, гэта гаворыць у яго карысць. Можа вы і кажаце праўду, — казаў далей Сакалінае Вока, адказваючы на апошняе меркаванне Дункана, — тым хутчэй нам трэба зрэзаць мяса аленя з касцей і кінуць рэшткі ў раку; а то, бадай, тут хутка пачне выць дзікая зграя, і ваўкі, стоячы на суседніх кручах, будуць з зайздрасцю і прагнасцю сачыць за кожным праглынутым намі кавалкам. Іракезы хітрыя і вельмі добра зразумеюць па воўчаму выццю, у чым справа.
Гаворачы гэта, Сакалінае Вока, старанна сабраўшы неабходныя для яго рэчы, прайшоў міма групы астатніх падарожнікаў. Магікане рушылі за ім; можна было падумаць, што індзейцы здагадаліся пра намеры свайго белага таварыша. Хутка ўсе трое зніклі адзін за адным; здавалася, яны ўвайшлі ў цёмную адвесную сцяну, якая ўзнімалася на адлегласці некалькіх ярдаў ад берагу.
