імя вашых сяброў; у адваротным выпадку мы не дапаможам вам і толькі пашкодзім сабе.
— Скажыце, якіх абяцанняў вы патрабуеце?
— Першае: што-б ні здарылася, — маўчыце; другое: захавайце ў сакрэце ад усіх, дзе знаходзіцца сховішча, у якое мы вас адвядзем.
— Я выканаю вашы ўмовы.
— Тады за мной; мы дарма трацім час, такі-ж каштоўны для нас, як для раненага кроплі крыві яго сэрца.
Хейвард шпарка накіраваўся да сваіх спадарожнікаў, каротка растлумачыў Коры і Алісе, хто іх новы праваднік, і дадаў, што яны павінны адкінуць усякую трывогу. Хоць паведамленне Хейварда напоўніла страхам сэрцы сясцёр, яго сур’ёзны і рашучы тон, а можа, таксама думка пра грозную небяспеку надалі дзяўчатам сілы падрыхтавацца да нейкай неспадзяванай і не звычайнай бяды; маўкліва і не марудзячы яны пры дапамозе Дункана саскочылі з сёдлаў і вельмі хутка спусціліся да ракі.
Сакалінае Вока моўчкі, жэстамі, запрасіў туды ўсіх астатніх.
— А што рабіць з коньмі? — прамармытаў ён. — Калі мы зарэжам іх і трупы кінем у раку, мы затрацім час; пакінуўшы-ж коней тут, ясна пакажам мінгам, што гаспадары коней недалёка.
— У такім выпадку адпусціце іх у лес, — прапанаваў Хейвард.
— Не, лепш ашукаць ворага; няхай яны падумаюць, быццам ім трэба гнацца за намі бягом.