яму пра перажытыя ім знявагі, пра яго былую веліч, пра подвігі, славу, шчасце, пра яго страты, паражэнні, няшчасці? Хіба паміж гэтым народам няма таго, хто бачыў усё гэта і ведае, што гэта праўда? Я скончыў. Я маўчу, бо свінец сціскае мне сэрца. Я слухаю.
Калі голас прамоўцы раптам змоўк, усе твары і ўсе вочы накіраваліся на старога Таменунда. З той хвіліны, як ён сеў на сваё месца, і да гэтага моманту патрыярх не прамовіў ні слова. Згорблены ад слабасці і, як відаць, не ўсведамляючы, дзе ён знаходзіцца, ён моўчкі сядзеў у часе ўсёй мітусні, якая так ярка выявіла майстэрства разведчыка. Пры гуках прыемна размеранага голаса гурона ён праявіў некаторыя адзнакі ўсведамлення і ўзняў разы два галаву, нібы прыслухоўваючыся да яго слоў. Але калі хітры Магуа назваў імя яго народу, стары зірнуў на натоўп з тым тупым, нічога не выказваючым выглядам, які прыпісваюць зданям. Ён зрабіў намаганне, каб устаць, і, падтрыманы правадырамі, якія стаялі каля яго, стаў на ногі ў велічнай позе, не гледзячы на тое, што хістаўся ад слабасці.
— Хто ўспамінае пра дзяцей Ленапа? — сказаў ён глыбокім, гартанным голасам, які прагучэў са страшэннай сілай дзякуючы магільнай цішыні, якая панавала ў натоўце. — Хто кажа пра тое, што мінула? Хіба з яйка не выходзіць чарвяк, з чарвяка муха, каб загінуць? Навошта казаць дэлаварам пра добрае мінулае? Лепш падзякаваць Маніта за тое, што асталося.
