— Маёра? — спыніў яго Сакалінае Вока і выпрастаўся з выглядам чалавека, які ганарыцца сваёй рэпутацыяй. — Ужо калі ў калоніях ёсць чалавек, які ведае маёра Эфінгэма, та ён перад вамі.
— У шасцідзесятым палку не адзін маёр; Эфінгэм — старшы з іх, а я кажу пра самага малодшага, пра таго, які камандуе гарнізонам форта Уільям-Генры.
— Так, так, я чуў, што гэтае месца заняў нейкі малады і багаты джэнтльмен з паўднёвых правінцый. Але ён занадта малады для такога паста; не варта было даручаць начальства над сівеючымі людзьмі юнаму афіцэру. А між тым, кажуць, ён вельмі добра ведае сваю справу і вельмі храбры.
— Хто-б ён ні быў, што-б пра яго не гаварылі, ён цяпер размаўляе з вамі, і, вядома, вы не павінны асцерагацца яго.
Разведчык са здзіўленнем паглядзеў на Хейварда, потым, зняўшы капялюш, адказаў тонам менш самаўпэўненым, але ўсё-ж выяўляўшым сумненне:
— Я чуў, што адзін атрад павінен быў сёння раніцай выступіць з форта Эдуард да возера.
— Вам сказалі праўду, але я выбраў найкарацейшую дарогу і даверыўся вопытнасці таго індзейца, пра якога ўжо спамінаў.
— А ён ашукаў вас і потым кінуў?
— Ён не зрабіў ні таго, ні другога, ва ўсякім выпадку другога, бо ён знаходзіцца тут.
— Хацеў-бы я глянуць на гэтага чалавека; калі ён сапраўдны іракез, я пазнаю яго па хітраму позірку і па расфарбоўцы, — сказаў разведчык.
