і кіўнуў галавой, нібы кажучы! «Я разумею сэнс вашых слоў».
Затым ён гаварыў далей:
— Пасля таго, як знік хлопчык я, як вы можаце меркаваць, кінуўся на гуронаў. Паміж мной і адным-двума з гуронаў, якія асталіся, адбылася сутычка; але гэта да справы не адносіцца. Дык вось, пасля таго, як я застрэліў гэтых чарцянят, я падышоў без усякай перашкоды да хаціны. Шчасце спрыяла мне і прывяло якраз да таго месца, дзе адзін з самых славутых чараўнікоў гэтага племя апранаўся, як мне добра вядома, для сур’ёзнай барацьбы з д’яблам. Лоўкі ўдар па галаве ашаламіў ашуканца; потым я набіў яму рот арэхамі, каб ён не надумаўся крычаць, прывязаў яго паміж двума дрэўцамі, скарыстаў яго рэчы і ўзяў на сябе ролю мядзведзя, каб мець магчымасць рабіць далей справу.
— І вы выканалі ролю на дзіва добра; сам мядзведзь быў-бы зняслаўлены вашай ігрой.
— Божа мой, маёр, — адказаў жыхар лясоў, якому прыемна было выслухаць пахвалу, — дрэнны быў-бы я паляўнічы, калі-б, вывучаючы так доўга ў пустыні звычкі і норавы жывёл, не здолеў-бы іх паказаць. Калі-б была гэта дзікая кошка або сапраўдная пантэра, я паказаў-бы вам відовішча, на якое варта было-б паглядзець. А такую нязграбную жывёліну прадставіць і зусім няцяжка. Але дзе-ж маладая дзяўчына?
— Бог ведае! Я абышоў усе хаціны паселішча і не знайшоў самага нязначнага сляда яе.
