Старонка:Апошні з магікан.pdf/348

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная

Ункас цешыўся сваёй перамогай, але радасць яго не выявілася ні ў чым, апрача спакойнай усмешкі, якая гаварыла аб пагардзе. Магуа заўважыў гэтую ўсмешку і, падняўшы руку, патрос ёю перад палонным; сярэбраныя ўпрыгожанні, падвешаныя да яго браслета, брынчэлі, калі голасам, поўным пачуцця помсты, ён усклікнуў па-англійску:

— Магікан, ты памрэш!

— Лекавыя воды ніколі не вернуць да жыцця мёртвых гуронаў, — адказаў Ункас дэлаварскай пявучай гаворкай, — быстрая рака абмывае іх косці; іх мужчыны — бабы, іх жанчыны — совы. Ідзі, клікні сваіх гуронскіх сабак, каб яны маглі паглядзець на воіна. Маё абанянне зняважана, яно чуе пах крыві баязліўца.

Апошні намёк глыбока абразіў індзейцаў, — пакрыўджанне было вялікім. Многія разумелі дзіўную мову, на якой гаварыў палонны. Хітры Магуа зразумеў зручнасць моманту і зараз-жа выкарыстаў яго. Скінуўшы са свайго пляча лёгкае адзенне са скуры, ён працягнуў наперад руку, і яго небяспечнае і каварнае красамоўства палілося бурным патокам. Як-бы ні быў аслаблены яго ўплыў на племя выпадковымі промахамі, заўсёднымі недахопамі і дэзертырствам з радоў племя, яго мужнасць і яго талент як прамоўцы былі вялікімі. У яго заўсёды знаходзіліся слухачы, і рэдка яму не ўдавалася пераканаць іх. Цяпер-жа яго талент падмацоўваўся ахапіўшай яго прагай помсты.