— Гэтага няма чаго баяцца, — адказаў разведчык, ківаючы галавой, — хада цвёрдая і прамая, хоць і даволі дробная. Паглядзіце: пятка ледзь дакраналася да зямлі; а вось тут цёмнавалосая пераскочыла з кораня на корань. Не, не; наколькі я ведаю, ні адна з іх не аслабела. Вось у спевака пачалі балець ногі, і ён стаміўся; гэта ясна відаць па яго слядах. Бачыце, вось тут ён паслізнуўся; тут ішоў, шырока расставіўшы ногі, і спатыкаўся; а тут зноў ішоў, нібы на лыжах. Так, так, чалавек, які заўсёды пускае ў справу глотку, не можа добра валодаць сваімі нагамі.
Дзякуючы ўсім гэтым бясспрэчным доказам спрактываны жыхар лясоў дайшоў да ісціны амаль з такой упэўненасцю і дакладнасцю, нібы сам быў сведкай гэтых падзей. Падарожнікі, падбадзёраныя гэтымі запэўненнямі і задаволеныя такімі яснымі і ў той-жа час простымі довадамі, прыселі, каб на скорую руку паесці, і затым адправіцца далей.
Разведчык зірнуў на сонца, якое ўжо заходзіла, і пайшоў наперад са шпаркасцю, якая прымусіла Хейварда і Мунро напружыць усе сілы. Цяпер іх дарога ішла лагчынай, пра якую ўжо гаварылася раней. Рух праследавальнікаў быў упэўнены, бо гуроны нават не спрабавалі хаваць свае сляды. Аднак, менш чым цераз гадзіну Сакалінае Вока значна зменшыў хуткасць хады; ён пачаў прыглядацца то ў адзін, то ў другі бок, нібы адчуваючы набліжэнне небяспекі. Нарэшце, ён спыніўся, чакаючы астатніх.
