таварышоў аб удачы юнака, і пошукі адразу, скончыліся.
— Так, гэта было задумана лоўка, што ўласціва індзейцам, — сказаў разведчык, калі ўсе сабраліся вакол гэтага месца.
— Пойдзем мы далей? — запытаў Хейвард.
— Не спяшайцеся. Мы ведаем нашу дарогу, але трэба ўсё-ж добра даследаваць становішча рэчаў. Усё ясна, апрача аднаго: як удалося машэнніку пераправіць жанчын удоўж ручая? Нават гурон не дапусціў-бы, каб іх далікатныя ногі дакраналіся да вады.
— Ці не дапаможа гэта высветліць цяжкасць? — сказаў Хейвард, паказваючы на нешта падобнае да насілак, груба зробленых з галін, перавязаных лыкам і, як відаць, кінутых за непатрэбнасцю.
— Усё зразумела! — у захапленні крыкнуў Сакалінае Вока. — Машэннікі патрацілі па крайняй меры некалькі гадзін, каб зрабіць такую штуку, якая прымусіла-б згубіць іх след. Мне здаралася бачыць, як яны трацілі цэлыя дні на падобныя штукі і з такім-жа вынікам. Вось тры пары макасінаў, і дзве пары невялічкіх ног. Дзіўна, як чалавечая істота можа хадзіць на такіх маленькіх нагах. Дай мне скураны рамень, Ункас, каб вымераць даўжыню гэтай нагі. Божа ты мой! Не больш нагі дзіцяці, а дзяўчаты-ж высокія і статныя.
— Далікатныя ногі маіх дачок не створаны для такіх пакут, — сказаў Мунро, гледзячы з бацькаўскай любоўю на лёгкія адбіткі ног, — баюся, мы знойдзем іх ледзь жывымі.
