Старонка:Апошні з магікан.pdf/264

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная

як відаць, былі дарэмнымі, бо цераз хвіліну, ён шапнуў Дункану:

— Трэба пазваць Ункаса. Індзеец можа пачуць тое, чаго не чуем мы; я вось белы і не адмаўляю гэтага.

Малады магікан, які размаўляў з бацькам, уздрыгануўся, пачуўшы крык савы, ускочыў на ногі і пачаў углядацца ў цемру, нібы шукаючы месца, адкуль данёсся гэты гук. Разведчык крыкнуў другі раз, і праз некалькі хвілін Дункан убачыў Ункаса, які асцярожна прабіраўся ўдоўж вала да таго месца, дзе яны стаялі.

Сакалінае Вока сказаў яму некалькі слоў на дэлаварскай мове. Як толькі Ункас даведаўся, навошта яго паклікалі, ён кінуўся ніцма на зямлю; Дункану здалося, што ён ляжыць зусім спакойна і не рухаючыся. Здзіўлены нерухомай позай, маладога воіна і цікавячыся даведацца, якім чынам ён здабывае патрэбныя весткі, Хейвард зрабіў некалькі крокаў і нагнуўся над цёмным прадметам, з якога не спускаў вачэй. Ён убачыў, што Ункас знік, і разгледзеў толькі няясныя абрысы нейкага ўзвышша на насыпу.

— Дзе-ж магікан? — запытаў ён разведчыка, у здзіўленні адступаючы назад. — Я бачыў, як ён прылёг на зямлю тут, і гатоў быў паклясціся, што ён астаўся ляжаць на адным месцы.

— Цес! Гаварыце цішэй. Мы-ж не ведаем, чые вушы чуюць нас, а мінгі — хітрае племя. Што датычыць Ункаса, то ён на раўніне, і калі тут ёсць яшчэ макуасы, яны знойдуць праціўніка, які не саступіць ім у хітрасці.