Старонка:Апошні з магікан.pdf/254

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная

— Цішэй, цішэй, — сказаў разведчык, загараджваючы сваёй доўгай стрэльбай дарогу нецярпліваму Хейварду, каб затрымаць яго, — мы ведаем цяпер, што нам рабіць, не затоптвайце толькі слядоў. Адзін заўчасны крок можа выклікаць доўгія гадзіны трывогі. Але мы напалі на іх след; гэтага ніяк нельга адмаўляць.

— Няхай благаславіць вас бог, варты чалавек, няхай благаславіць вас бог! — ускрыкнуў Мунро.

— Калі яны пайшлі адны, то можа здарыцца, што яны зрабілі такі-ж круг і знаходзяцца ад нас на адлегласці дванаццаці міль; калі-ж іх захапілі гуроны або якія-небудзь іншыя французскія індзейцы, то, вельмі магчыма, яны знаходзяцца паблізу граніц Канады. Але што-ж з гэтага? — казаў далей рашучы разведчык, заўважыўшы трывогу і расчараванне слухачоў. — Магікане і я — на адным канцы сляда; значыць, мы знойдзем другі, хоць-бы ён быў на адлегласці сотні міль! Цішэй, цішэй, Ункас, ты нецярплівы, нібы жыхар паселішча; ты забываеш, што лёгкая хада пакідае слабыя сляды.

— Хуг! — крыкнуў Чынгачгук, які ўвесь час уважліва разглядаў праход, які нехта зрабіў у нізкіх кустах, што сталі непадзельна з лесам. Цяпер ён выпраміўся і паказаў уніз з выглядам чалавека, які ўбачыў агідную змяю.

— Тут ясны след нагі чалавека! — ускрыкнуў Хейвард, нахіляючыся над тым месцам, куды паказаў дзікун. — Ён ішоў па краі гэтай лужыны, і ў сляду нельга памыліцца. Яны ўзяты ў палон.

— Гэта лепш, чым паміраць з голаду ў пустыні, — адказаў разведчык. — След робіцца ясней-