скальпа, а бледнатварыя ўжо здружыліся паміж сабой.
— Ага! Хітрая Лісіца! Такая стараннасць з боку сябра, які яшчэ так нядаўна быў нашым ворагам! Колькі разоў зайшло сонца з таго часу, як Лісіца пакінуў лагер англічан?
— Куды зайшло гэтае сонца? — хмура запытаў індзеец. — За гару, і ўсюды зрабілася цёмна і холадна. Але калі яно зноў пакажацца, будзе светла і цёпла. Хітрая Лісіца — сонца свайго племя. Паміж ім і яго народам стаяла многа хмар, але цяпер гэтае сонца ззяе, і неба яснае.
— Я вельмі добра ведаю, што Лісіца мае ўладу над сваім племем, — сказаў Манкальм, — бо яшчэ ўчора ён стараўся здабыць скальпы гуронаў, сёння яны слухаюць яго парады, седзячы каля вогнішчаў.
— Магуа — вялікі правадыр.
— Няхай ён дакажа гэта, навучыўшы сваё племя правільна абыходзіцца з нашымі новымі сябрамі.
— Навошта правадыр канадцаў прывёў сваіх маладых воінаў у лясы і страляў з сваёй гарматы ў земляны дом? — запытаў хітры індзеец.
— Затым, каб заваяваць яго. Мой гаспадар валодае гэтай зямлёй, і мне і твайму бацьку было загадана выгнаць адсюль англійскіх пасяленцаў. Яны згадзіліся пайсці адсюль, і ён больш не называе іх ворагамі.
— Добра. Аднак, Магуа ўзяў тамагаук, каб афарбаваць яго крывёю. А цяпер ваенная сякера Лісіцы блішчыць. Калі яна пачырванее, правадыр закапае яго.
