— Тут няма ашуканства, — заўважыў Дункан, разглядаючы паперу з двух бакоў, — ёсць подпіс Вэба. Напэўна, гэта і ёсць перахопленае пісьмо.
— Ён мне здрадзіў, — сумна прамовіў Мунро, — ён зняславіў дом, у якім яшчэ ніколі не ведалі ганьбы, ён узваліў сорам на маю сівую галаву.
— Не кажыце гэтага! — ускрыкнуў Дункан. — Мы яшчэ гаспадары крэпасці і нашага вайсковага гонару! Прададзім-жа сваё жыццё за такую цану, каб ворагі знайшлі пакупку празмерна дарагой.
— Дзякуй табе, мой хлопчык! — ускрыкнуў стары, які апрытомнеў ад слупняка. — Ты напомніў Мунро пра яго абавязак! Мы вернемся ў Форт і за нашымі ўмацаваннямі падрыхтуем сабе магілы.
— Панове, — прамовіў Манкальм і зрабіў некалькі крокаў наперад. — Дрэнна вы ведаеце мяне, Луі дэ-Сэн Верана, калі лічыце, што я здольны, карыстаючыся гэтым пісьмом, зняважыць храбрацоў або пастарацца набыць сумніцельную славу такім непрыстойным шляхам. Пачакайце, выслухайце мае ўмовы.
— Што гаворыць француз? — сурова запытаў ветэран. — Ці не выхваляецца толькі ён, што яму ўдалося захапіць разведчыка з пісьмом з галоўнай кватэры? Сэр, скажыце яму, каб ён лепш зняў асаду і пайшоў да форта Эдуард, калі спадзяецца запалохаць ворагаў сваімі словамі.
Дункан растлумачыў палкоўніку сэнс слоў Манкальма.
— Маркіз дэ-Манкальм, мы слухаем вас, — спакайней прамовіў ветэран, калі Хейвард скончыў пераклад слоў маркіза.
