— Гэта праўда, маркіз, але яны зусім не перашкаджаюць нашай мужнасці; наадварот, самі даюць прыклад смеласці і цвёрдасці. Калі-б толькі адна рашымасць была неабходна, каб адбіць націск такога выдатнага генерала, як маркіз дэ-Манкальм, я ахвотна даверыў-бы абарону форта Уільям-Генры старэйшай дачцэ Мунро.
— Благародныя якасці пераходзяць па наследству, а таму я ахвотна веру вам, хоць, як ужо сказаў раней, мужнасць мае свае межы, і не трэба забывацца на гуманнасць. Спадзяюся, маёр, вы з’явіліся да мяне з прапановай здаць крэпасць?
— Хіба ваша прэвасхадзіцельства знайшлі нашу абарону настолькі слабай, каб лічыць гэту мэту неабходнай?
— Мне было-б сумна бачыць, што абарона зацягваецца, і яе працягласць раздражняе маіх чырвонаскурых сяброў, — казаў далей Манкальм і, не адказваючы на пытанне Дункана, кінуў позірк на індзейцаў, якія насцярожана прыслухоўваліся. — Нават цяпер я з цяжкасцю стрымліваю іх.
Хейвард прамаўчаў, бо ў яго памяці ўзніклі сумныя ўспаміны пра тую небяспеку, якой ён так нядаўна пазбегнуў, і прыпомніліся безабаронныя істоты, якія разам з ім пакутвалі.
— Падобныя да іх, — казаў далей Манкальм, карыстаючыся, як ён думаў, выгадамі свайго становішча, — асабліва страшныя ў хвіліны раздражнення, і не прыходзіцца казаць вам, як цяжка стрымліваць іх злосць. Дык што-ж, маёр, ці не пагутарыць аб умовах?
