Хейвард зразумеў, што надышоў сапраўды крытычны момант, калі трэба было дзейнічаць, а не гаварыць. Ён стаў паміж двума сёстрамі і шпарка пайшоў разам з імі наперад, не губляючы з вачэй ледзь бачную ў тумане фігуру разведчыка. Хутка высветлілася, што Сакалінае Вока ніколькі не праўвялічваў гушчыні туману: менш чым праз дваццаць ярдаў іх ахутаў такі густы туман, што яны ледзь бачылі адзін аднаго.
Падарожнікі зрабілі невялікі крук у левы бок, потым павярнулі направа. Хейвард лічыў ужо, што яны прайшлі палавіну адлегласці, якая аддзяляла іх ад умацаванняў сяброў, але раптам, мабыць, футах у дваццаці ад маёра, пачуўся рэзкі воклік па-французску.
— Хто ідзе?
— Наперад, — шапнуў разведчык, павяртаючы ўлева.
У гэты момант больш дзесятка галасоў паўтарыла пытанне, і ў кожным чулася пагроза.
— Гэта я! — крыкнуў па-французску Дункан і хутчэй пацягнуў, чым павёў за сабой сваіх спадарожніц.
— Дурань! Хто «я»?
— Прыяцель Францыі.
— А мне здаецца, ты больш падобны да ворага Францыі. Стой, а то, далібог, я ператвару цябе ў прыяцеля д’ябла! Страляйце, таварышы! Плі!
Загад быў безадкладна выкананы: стрэлы пяцідзесяці стрэльбаў разарвалі туман. На шчасце,
