Старонка:Апошні з магікан.pdf/172

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная

— Сюды ідзе вораг, і магікане чуюць гэта, — прашаптаў Сакалінае Вока, прачнуўшыся, як і ўсе астатнія. — Яны чуюць небяспеку ў паветры.

— Барані бог, — прамовіў Хейвард. — Мы бачылі ўжо досыць крывяпраліццяў.

Тым не менш афіцэр схапіў сваю стрэльбу і рушыў наперад. — Тут ходзіць які-небудзь лясны звер, — прашаптаў ён, пачуўшы ціхія і, напэўна, далёкія гукі, якія ўстрывожылі магікан.

— Цс! — адказаў уважлівы разведчык. — Гэта не звер, а чалавек. Хоць я сляпы і глухі ў параўнанні з індзейцамі, але цяпер нават я пазнаю крокі чалавека. Гурон, які ўцёк ад нас, мабыць сустрэўся з адным з перадавых атрадаў Манкальма, і французы напалі на наш след. Мне і самому не хацелася-б праліваць у гэтым месцы чалавечую кроў, — дадаў ён, трывожна аглядаючы няясныя абрысы блокгауза, — але чаму суджана, то і будзе. Вядзіце коней у блокгауз; ты, Ункас, і вы, сябры, схавайцеся туды-ж. Якія-б старыя і мізэрныя ні былі-б гэтыя сцены, яны ўсё-ж з’явяцца прыкрыццём, тут ужо грымелі стрэлы.

Яго жаданне было выканана; магікане ўвялі ў разбураны блокгауз нараганзетаў; усе падарожнікі ў поўным маўчанні ўвайшлі туды-ж.

Гукі крокаў, што набліжаліся, рабіліся да таго выразнымі, што ўсякія сумненні зніклі. Хутка пачуліся і галасы. Людзі пераклікаліся на індзейскай мове, і Сакалінае Вока шэптам сказаў Хейварду, што яны размаўляюць па-гуронску.

Калі дзікуны дайшлі да таго месца, на якім