— Прыяцель, — адказаў ціхім голасам Чынгачгук і, паказаўшы на месяц, які струменіў сваё мяккае святло праз лісце дрэў, дадаў на сваёй ламанай англійскай мове:
— Месяц узышоў; форт белага чалавека яшчэ далёка-далёка; пара ісці, цяпер сон сплюшчвае абодва вокі француза.
— Так, так, твая праўда. Пакліч сваіх сяброў, падрыхтуй коней, а я абуджу сваіх спадарожніц.
— Мы прачнулкя ўжо, Дункан, — прагучэў з блокгауза звонкі голас Алісы, — і пасля такога салодкага сну гатовы ехаць, але вы не спалі на працягу ўсёй гэтай доўгай ночы, ды яшчэ пасля такога дня, які цягнуўся, здаецца, цэлае жыццё. І ўсё дзеля нас!
— Скажыце лепш, што я збіраўся не спаць, але мае вочы здрадзілі мне.
— Не, Дункан, не адмаўляйцеся, — з усмешкай спыніла яго Аліса, выходзячы з ценю блокгауза на пляцоўку, залітую святлом месяца. — Ці не можна нам яшчэ крыху пабыць тут, каб і вы адпачылі? Вам-жа так патрэбен адпачынак! Мы з Корай ахвотна і з вялікай радасцю будзем пільнаваць, а вы і ўсе астатнія храбрацы кладзіцеся і адлачывайце.
— Калі-б сорам мог вылечыць мяне ад санлівасці, я ніколі больш не заплюшчыў-бы вачэй, — адказаў малады чалавек, адчуваючы сябе вельмі няёмка і баючыся насмешкі.
Яго словы былі спынены глухім усклікам Чынгачгука. У той-жа час Ункас застыў, напружана прыслухоўваючыся.
