— Але хіба гэтая вада такая выдатная? — запытаў Хейвард, з вялікай цікавасцю аглядаючы прыгожую лагчыну і шумлівы струмень вады.
— Мала які індзеец, што пабываў паўднёвей і ўсходней вялікіх азёр, не чуў пра якасці гэтай крыніцы. Але ці не хочаце вы самі паспытаць вады?
Хейвард узяў чарпак, глынуў некалькі разоў і кінуў яго, зморшчыўшыся ад непрыемнасці. Разведчык засмяяўся сваім ціхім, але шчырым смехам.
— Ага, вам гэтая вада не падабаецца, бо яшчэ не прызвычаіліся да яе; у свой час і мне яна не падабалася; але цяпер мне заўсёды хочацца піць з гэтай крыніцы, як аленю палізаць соль. Вашы вострыя на смак віны менш прывабліваюць жыхароў вашых гарадоў, чым гэтая вада — чырвонаскурых, у асаблівасці, калі яны адчуваюць сябе не зусім здаровымі. Але падумаем пра вячэру і падмацуем нашы сілы; перад намі яшчэ вялікае падарожжа.
Крыху перакусіўшы, Сакалінае Вока абвясціў, што падарожнікам пара зноў рушыць у дарогу. Сёстры селі ў сёдлы; Дункан і Давід узялі свае стрэльбы і пайшлі ўслед за маладымі дзяўчатамі. Сакалінае Вока ішоў наперадзе, магікане — у ар’ергардзе. Маленькі атрад выбраў вузкую сцежку ў напрамку на поўнач, даўшы лекавым водам злівацца з цячэннем ручая, а целам гуронаў ляжаць на пляцоўцы суседняга ўзгорка.
