— У шуме вадапада гучыць мелодыя, і цурчанне вод салодкае, — сказаў Давід, прыклаўшы руку да сваёй поўнай збянтэжанасці галавы. — Толькі ці не гучаць у паветры піскі і такія енкі, што здаецца, быццам душы асуджаных…
— Не, не, — нецярпліва спыніў яго Хейвард, — крыкі змоўклі. Усё ціха і спакойна, апрача вады. Дык вось, ідзіце туды, дзе вы можаце спакойна распяваць песні, якія вы так любіце.
Давід пужліва ўсміхнуўся, але пры ўспаміне пра яго любімую справу на твары спевака псалмоў мільгануў прамень задавалення. Без ваганняў дазволіў ён адвесці сябе ў пячору, спадзеючыся супакоіць там мелодыяй свой змучаны слух. Абапіраючыся на руку Дункана, Гамут пайшоў да двух сясцёр, а Хейвард схапіў ахапку сасафраса, заваліў пахучымі галінамі ўваход у пячору і замаскіраваў яго. Ззаду гэтай кволай перашкоды ён павесіў кінутыя ляснымі жыхарамі коўдры; такім чынам, ва ўнутраную пячору не магло праходзіць святло, у знешнюю-ж уліваўся лёгкі водбліск з вузкага праходу.
— Мне не падабаецца правіла індзейцаў, якое прымушае іх скарацца перад няшчасцем без барацьбы, — сказаў Дункан, укладаючы галіны. — Наша правіла: «Пакуль не скончылася жыццё — не знікла надзея», — значна больш уцешлівае і больш адпавядае характару воіна. Вас, Кора, я не стану супакойваць, у вас дастаткова мужнасці. Але ці не можаце вы асушыць слёзы небаракі, якая, дрыжучы, туліцца да вас?
— Я крыху супакоілася, Дункан, — адказала
