— Ворагі не заўважылі вашых сяброў, і яны цяпер, мабыць, ужо знаходзяцца па-за небяспекай. Ці не пара і вам паследаваць за імі?
— Ункас астанецца, — спакойна па-англійску адказаў малады магікан.
— Гэта толькі зробіць наш палон яшчэ цяжэйшым і паменшыць для нас магчымасць ратавання, — сказала Кора. — Ідзіце, вялікадушны юнак, — гаварыла яшчэ яна, апускаючы вочы пад позіркам магікана і няясна здагадваючыся аб сваёй уладзе над ім.
— Ідзіце да майго бацькі, як я ўжо гаварыла другім, і будзьце самым верным з маіх пасланцоў. Скажыце яму, каб ён даў вам грошай выкупіць яго дачок з няволі. Ідзіце! Я хачу гэтага. Я прашу вас ісці.
Спакойны выгляд твара маладога правадыра стаў невясёлым, але ён пакінуў вагацца. Нячутнымі крокамі Ункас перасек скалістую пляцоўку і слізнуў у бурны паток. Амаль не дыхаючы, пазіралі на раку тыя, хто астаўся, пакуль яго галава не паказалася над вадой даволі далёка ад астраўка. Набраўшы паветра, Ункас зноў знік пад вадой.
На гэты вельмі хуткі і, як відаць, удалы манеўр трох жыхароў лясоў пайшло ўсяго некалькі мінут. Паглядзеўшы ў апошні раз услед Ункасу, Кора павярнулася да Хейварда і прамовіла дрыготнымі губамі:
— Я чула, што вы таксама ўмееце вельмі добра плаваць. Дык вось, за імі! Паследуйце разважліваму прыкладу гэтых простасардэчных людзей.
