Упала наўзнак я і страціла прытомнасьць.
Нявольніцы мяне на рукі падхапілі.
Але скажэце зноў, аб чым была тут мова?
Скажэце мне, бо ўжо я шмат цярпела.
Весьнік
Царыца дарагая, ўсё я бачыў сам
I не скажу нічога, што было-б няпраўдай.
Навошта-б стаў я пацяшаць цябе, а потым
Убачыла-бы ты, што я брахаў?
Заўсёды проста ісьціна стаіць.
Вось справа як была. Ішоў з тваім я мужам
На ўзгорак той, дзе йшчэ ляжаў труп Полініка
Бязьлітасна сабакамі парваны.
I памаліўшыся Гэкаце[1] і Плютону[2],
Каб міласьліва кінулі свой гнеў,
Зрабілі мы сьвятое узьліяньне
І на галінах сьвежых мы спалілі
Ўсё тое, што засталася ад трупу.
Курган высокі з роднае зямелькі
Насыпалі мы і пашлі мы потым
Да каменнага шлюбнага пакою
Гадэса, дзе была нявеста—Антыгона.
Яшчэ здалёк пачуў адзін з нас стогны
Галосныя, з пячоры што нясьліся.
Зьвярнуў увагу ён на то Крэонта.
Бліжэй Крэонт ўсё падыходзіў, і злавесны
I сьлёзны крык сустрэч яму ляцеў.
Тады з жалосным стогнам ён загаласіў:
„Бяздольнік я! Ці-ж я прарок? Няўжо раблю
Я самы цяжкі шлях з усіх шляхоў маіх?
