К р э о н т
Магу пасьведчыць, што мне ты дапамагаў.
Тырэсі
І зноў па ўскраю ты бяздоньня ходзіш.
Крэонт (спалохаўшыся)
Чаму? Я ўвесь дрыжу прад вуснамі тваймі.
Тырэсі
Дык слухай-жа азнакі, што я бачыў.
На старадаўнім месцы варажбы я сеў,
Дзе птахі[1] чараўнічыя зьлятаюцца ў мяне.
І чую я няведамы мне птахаў крык,—
Яны крычалі крыкам злым, злавесным, дзікім.
Я чуў, як рвуць яны друг дружку пазурамі,
Крывавымі, і моцна крыльлямі яны шумелі.
I страх мяне схапіў. Хацеў ахвяру
Я на палаючым прынесьці алтары[2].
Але ня зьяў агонь з ахвяр. Тлушч бёдраў
Расстапліваўся й капаў на залу.
І ён чадзіў і пырскаў ўверх, і жоўць
Разьлілася, і голыя ляжалі
Ўжо бёдры, бо не пакрываў іх болей тлушч.
І я ад гэтага вось хлопчыка пазнаў,
Што не дала прароцтваў мне ахвяра,
Бо ён вядзе мяне, як я вяду другіх.
Бяду нясе наш горад ад твайго прысуду,
Бо паразьнесьлі птахі і сабакі ўсюды,
