Старонка:І залацісьцей і сталёвей (1926).pdf/33

І ЖЫЦЬЦЁ СНАВАЛАСЯ…

Анат. Вольнаму.

І жыцьцё снавалася ніткаю срэбрыстаю,
і будзілі водгульле струны галасістыя…
А цяпер казалі мне — праўда ці няпраўда —
што ў туманах раніцы заблуділа радасьць.

Што-ж! Калі туманіцца — знача дзень румяніцца,
І расу туманамі паднімае раніца…
А ў туманах стыглых, раніцаю ўзнятых,
гэтак пахнуць сьцежкі палыном і мятай.

Ой ты, раньне яснае, ды з лугамі роснымі!
Ой ты, сонца налкае, з залатымі косамі!
Завіліся фарбы ў міліёны кольцаў,
дык паслухай песьню, песьню комсамольца.