глядзелі з зьдзіўленьнем на прыгожага адважнага рыцара, які неспадзявана зьявіўся на вайну.
Вестка аб гэтым дайшла да караля, і ён выйшаў прывітаць рыцара і пагутарыць з ім.
— Твой брат, — сказаў кароль, — учора выйграў мне бітву. Ён добры, мілы малоец. А за каго-ж ты будзеш біцца?
— Ні за каго не падыму я сягоньня мяча, толькі за караля Шатляндыі.
Кароль падзякаваў яму ад шчырага сэрца, і войска пачало бой пад кіраўніцтвам Джэка. Джэк сёк на ўсе бакі, а вецер ад удараў яго мяча касіў лес на другім канцы сьвету.
Скора Цар Усходу змушаны быў уцякаць з рэштаю свайго войска.
Кароль падзякаваў Джэка і пазваў яго ў замак, дзе ён хацеў зрабіць баль у чэсць яго. Але Джэк адмовіўся, тлумачучы, што дома ня ведаюць, дзе ён, і будуць непакоіцца, пакуль ён ня вернецца.
— Ну, дык калі так, — сказаў кароль, — дазволь хаця зрабіць табе падарак. Вось табе кеска, з якое ты можаш браць грошай, колькі захочаш. Яна ніколі не апусьцее.
Джэк узяў кеску, падзякаваў караля і паехаў. У лесе ён пакінуў Мядзьведзя і Кабылу, а сам перавярнуўся ізноў у Гарбуна-Крывульку і вярнуўся да свае працы ў сад, куды прыйшла Жоўтая Рожа.
Яна расказала яму аб адважным рыцары, які пабіў ворагаў Караля.
— Гэта мусіць запраўды нязвычайны ваяк, — сказаў Джэк. — Шкода, што мяне ня было там, твой бацька пасылаў мяне з даручэньнямі.
— Бедны мой, Гарбун-Крывулька, гэта лепш, а то што ты рабіў-бы там?
Праз тры дні Цар Усходу ізноў адважыўся зьявіцца на вайну з Каралём Шатляндыі. У той дзень, калі была бойка, раніцай, Джэк пасьпяшыўся ў лес к Кабыле за радай.
— Зірні ў маё левае вуха і вазьмі, што там убачыш, — зноў сказала Кабыла.
Джэк выцягнуў з яе вуха яшчэ лепшае вайсковае ўбраньне, якое было выткана золатам і дарагімі
