4. Voś najvyšejšaja i najkaryśniejšaja navuka: ― praŭdzivaje spaźnańnie siabie i paharda saboj.
Ab sabie nia dumać ničoha dobráha, ab inšych zaŭsiody dobra, i vysoka — vialikaja mudraść daskanałaść.
Kali-b ty bačyŭ, što niechta hrašyć dy navat i ciažka, nia dumaj, što ty adnak lepšy, tamu što nia viedaješ, ci doŭha vytryvaješ u dobrym.
Usie my słabyja, ale siabie ty ŭvažaj za słabiejšaha.
Raździeł III
Ab navucy praŭdy1. Ščaślivy, kaho vuča sama Praŭda, nie znakami i nie słavami, što minajuć, a tak, jak jość, sama praz siabie.
Našaja dumka i našaje čućcio časta nas abmanvajuć i mała bačać.
Pašto chitryja dośledy ab tajomnych i niezrazumiełych rečach, kali nas nia buduć vinavacić na sudzie za toje, što ích nia viedali?
Duža niamudra, što zakinuŭšy karysnaje i niebchodnaje, haniajemsia za cikaŭnym i škodnym; vočy majem dy nia bačym.
2. što nam da ŭsialakich rodaŭ i hatunkaŭ?
Da kaho pramaŭlaje viečnaje Slova, toj volny ad mnohich razmysłaŭ.
Z adnaho Słova ŭsio i ŭsio adno kaža: "z hetaha jość Pačatak, što i da nas havora (Jan, 8, 25).
Biez jaho nichto dobra ani zrazumieje, ani asudzić, jak treba.
Kamu ŭžo jość u vadnym i chto ŭsio da adnaho zvodzie i ŭsio ŭ vadnym bača - toj nie zvaruchniecca ŭ sercy i spakojna budzie prabyvać u Bohu.
O Boskaja Praŭda! Dazvol, niachaj ja budu adno z Taboju ŭ viečnaj lubovi.
Prykra mnie časta mnoha čytać i słuchać, bo ŭ Tabie ŭsio, čaho chaču i pažadaju.
Niachaj zamaŭčać usie tvory pierad voblikam Tvaim — Ty adzin havary da mianie!
3. čym bolej maje chto ŭ sabie jednaćci i duchova praściejšy, tym bolšyja i vyšejšyja rečy lohka zrazumieje, bo śviatło zrazumieńnia z hary atrymaje.
čysty, prosty i stały duch nie raściarušvajecca siarod mnohich spraŭ, bo ŭsio robić dziela chvaly Boskaje i starajecca być spakojnym i volnym ad usiakaha asabistaha chłopatu.