ci ŭ budučyniu.
Marnaść ― lubić toje, što tak chutka minaje i tudy nie śpiašacca, dzie viečnaja radaść tryvaje.
5. Pamiatuj časta na hetaje prysłoŭje: nie nakormicca voka tym, što bačyć, ani vucha nie napoŭnicca tym, što čuje (Ekkl. 1.8).
Dyk starajsia adciahavać svajo serca ad miłaści rečaŭ vidomych, a zvaročvacca da niavidomym.
Bo tyja, što iduć za svajej pažadlivaściaj, plamiać svajo sumleńnie i hubiać łasku Boha.
Raździeł II
Ab pakornym zvažańni na siabie samaha1. Kožny čałaviek z natury imkniecca da viedy, što-ž adnak mudraść biez bojaźni Boha?
Lepšy, sapraŭdy, prosty viaskoviec, jaki słužyć Bohu, čymsia hordy filozof, jaki abniachajaŭšy siabie samoha, razhladaje ruch niabjesnych zorak.
Chto siabie dobra znaje, toj nadta maleńki ŭ svaich vačoch i nia ciešycca z ludzkoje chvalby.
Kali-b ja viedaŭ usio, što jość na śviecie, a nia mieŭby lubovi, što-ž mnie heta pamahło-b u Boha, jaki asudzić mianie z čynaŭ maich?
2. Strymlivaj nadmiernaje žadańnie ŭłady, bo víalikaje tam chavajecca skałamučańnie i zmannaść.
Vučonyja achvotna lubiać, kab ich bačyli i mudrymi nazyvali.
Šmat čaho jość, što viedać - mała ci zusím nie karysna dla dušy.
I nadta nierazumny toj, chto haniajecca za niečym inšym, zamiest za tym, što karysna dla jaho zbaŭlennia.
Šmat słoŭ nie nakormić dušy, a tolki dobraje žyćcio supakoivaje rozum, a čystaje sumleńnie daje vieru ŭ Boha.
Čym bolš i lepš viedaješ, tym ciažej budzieš asudžany, kali tym bolš bahabojna žyć nia budzieš.
Dyk nia pyšnisia nijakim mastactvam, ani viedaj, ale chutčej bojsia za dadzienuju tabie ŭmiełaść.
Kali tabie zdajecca, što mnoha viedaješ i davolí dobra razumieješ, znaj tady, što šmat bolš, taho, čaho ty nia viedaješ.
Nia dumaj vysoka ab sabie (Ryml. 11, 20), a lepš pryznajsia da svajho niaviedańnia. Čamu ž ty chočaš vyvyšacca nad inšych, kali jość šmat bolš vučonych za ciabie i lepš znajučych zakony Boha?
Kali chočaš niečaha navučycca i ŭmieć karysna — pryvykaj, kab ab tabie ničoha nia viedali i ličyli ciabie za ništo.