што крый Божэ! Гармідасія пойдзе, бадай ці ня гэтак, а можэ й горш, як даўней у Клецку на кірмашы.
— Я яму, як добраму, а ён, трасца яго матары, і нос закапыліў!..
— Выпьемо, кумок! Бог сьвяты ведае, ці будзем жывы заўтра. Пій да свата! Сватка!
— Годзі табе, Габрусь! Вот згінённік!
— Як-то згода?! Ён мяне зневажае, а я буду даровываць? Не дажджэ ён…
— „Я-й пья-ніцаю ра-дзіў-ся, я-й бу-ду ў карчме і ўміраць“, — не пяе, а як не плачэ нехта, уткнуўшыся носам у стол.
|
На вуліцы курта брэшэ, |
перацінае цьяны Ратуй, дрыгаючы кульбамі заміж музыкі.
— Моўша! Моўша, каб ты апруцянеў, дзе цябе чэрці дзержаць! Моўша!..
Моўша гасае па карчме, як на пажэжы. Пот з яго ра́гамі ліецца, ярмолка збілася назад і чуць ліпіць на паталіцы. Німа увіхнейшаго шынкара за Моўшу, а і ён не ўпраў-
