Перайсці да зместу

Спадчына (1922)/V/Забытая карчма (Павыбіты вокны, сарвана страха…)

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Рунь I. Забытая карчма
Верш
Аўтар: Янка Купала
1922 год
II. Забытая карчма
Іншыя публікацыі гэтага твора: Забытая карчма (Павыбіты вокны, сарвана страха…).

Спампаваць тэкст у фармаце EPUB Спампаваць тэкст у фармаце RTF Спампаваць тэкст у фармаце PDF Прапануем да спампаваньня!




1. ЗАБЫТАЯ КАРЧМА.

Павыбіты вокны, сарвана страха,
Паўлазілі ў гліну вуглы,
Абдымлены комін тырчыць, як вяха,
Як здань, вызірае з імглы.

Стаіць, як абскубаны зьверам шкілет,
Забытая сьветам карчма,
Начніцы пяюць ёй магільны прывет,
Галубіць пракляцьцямі цьма.

Разьбітая напал калісь пяруном,
Асіна ўздыхае над ёй,—
Калыша, матае кастыльным гальлём,
Шыпіць, уздыхае зьмяёй.

Як вісельнік, зьвісла галіна адна,
Бы цэпам калоціць ў камель,
І сьведчыць, што некалі, вельмі здаўна,
На гэтай галіне…
Як шмель,

Шумела, гудзела карчма усю ноч,
Музыка рваў струны і смык;
Бяда і нуда адыходзілі проч,—
Рашаў гаспадарку мужык.

Вось поўнач…Звон чарак…Сьмех, крыкі, кляцьба…
Ня сьцяміш, дзе свой, дзе чужы…
Гахх!..цьвякнуў тапор…Міг, зьнямела гульба…
Ляжыць труп, як крыж на мяжы…

—Мярцьвяк!!.—загудзеў разбуялы народ
І рынуў з сьвятліцы пад тын…
—Дзе ўбіўца?..На горкай асіне, бы кнот,
Хістаўся нябошчыкаў сын…

Мінула гулянка…Замёрла жыцьцё…
Канае карчма у журбе;
Навокала блудзіць зданьнё, страхацьцё,
Па шчылінах вецер скрабе.

І толькі упоўнач адзін раз у год
Карчма ажывае на міг:
Музыка іграе, гамоніць народ,
Кружыць за кяліхам кяліх.

І ў саму гульню, наганяючы жах,
Зьяўляюцца госьці туды:
Стары—з тапаром у кастлявых грудзях,
На шыі з пятлёй—малады…

13/XI—18 г.