Пялёсткі (1926)/Шастаньне дубоў/Ізноў холад і вецер

← Эх, палі

Ізноў холад і вецер Верш Аўтар: Валерый Маракоў 1926 год

І так усё →

Іншыя публікацыі гэтага твора: Ізноў холад і вецер і сіняя цьма…

Прапануем да спампаваньня!

∗     ∗
∗

Ізноў холад і вецер і сіняя цьма,
Ізноў сэрца балючае плача.
О, нашто над палямі разьлёгся туман,
Калі хочацца сонца пабачыць.

Зацьвіла прад вакном маім белая даль,
Налілася жыцьцём і каханьнем,
Толькі сонца ня хоча цяпла ёй даваць
І схавалася недзе ў тумане.

Так і песьня сягоньня мая зацьвіла,
Толькі сілы няма й поўнай волі,
Каб на родным прасторы дуброў і сяла
Каласілася сьпевамі поле.

Я йшчэ ведаю: сьмехам жыцьцёвых крыніц
Захаплюся на ўлоньні прыроды,
Толькі згіне хай холад і хмурыя дні,
Што навеялі цьму і нягоды.

Я йшчэ ведаю, ў даль, над маёй паласой
Праліецца прывольная песьня,
Толькі дайце гармонік на сто галасоў
І прастор для размаху ня цесны.

О, тады ўсё сьпяю, ўсё скажу вам, браты,
Я скажу, што кахаю, што знаю,
Бо у цьвеце кляновым прастор залаты,
Упаіў маё сэрца каханьнем.