|
І так пішу… ізноў пішу з натхненьнем.
Твой васілёк перада мной ляжыць,
А за вакном снуюцца і танцуюць цені,
Упаў срабрысты месяц на калені,
Стаў цалаваць магільныя крыжы.
О, што яму — ён сёньня верыць ў бога,
Я-ж веру толькі ў шчасьце і людзей.
І мо‘ затым з такой пякучаю трывогай
Я жыў, сьмяяўся і сьпяваў так многа,
Хоць часта зьбіты, чорны і без надзей
О!.. ён стары, з ім ў ціш і ў сінь магілы
Лягла вясна… і шчырасьць адміраць;
А я ў разгары сьвежасьці і сілы
Пайду ў прастор, дзе над палоскай мілай,
Гарыць, як кроў, вячэрняя зара.
Каб з новай верай, ў шчасьце і каханьне
Цябе да сэрца сьмела прытуліць
І ў сіні змрок ля шэрага кургана
Пра нашу цьвець і першае спатканьне
Вясны і траў мэлёдыю праліць.
І ўжо тады, пад белаю калінай
Нам будзе месяц сыпаць каласы,
І так, бывай, каханая дзяўчына,
Прыду я хутка да цябе ў даліну
Упіцца сьвежасьцю крамянае расы!
|
Прапануем да спампаваньня!