|
АДЛЁТ ЖУРАЎЛЁЎ.
Белые валокны
Сьцелюцца над долам.
Не сьпеваюць пташкі,
Сьціхнуў леса шолам.
Сьцелюцца валокны,
Уецца павуціна—
Блізка, блізка восень,
Сумная часіна.
Зажурыцца небо,
Схаванае ў хмары,
І агорнуць сэрцэ
Горкі жаль і мары.
Стагі лугавые
Вежамі жаўцеюць,
Галінка ня дрогне,
Ветрыкі ня веюць.
Ціха, ціха ў небі,
Ў гэтым божым моры…
Ша! што то за крыкі
Чуюцца ў прасторы?
Жаласные крыкі
Льюцца над зямлёю,
І чэпаюць сэрцэ
Жалям і сьлязою.—
Ӯ безгранічным небі
Роўненькім шнурочкам
Жураўлі на вырай.
Цягнуць над лясочкам.
Меншыцца шнурочэк,
У паднебьі тае;
Вось ён чуць чарнее,
З віду прападае.
І стаіш ты, нудна,
Доўга пазіраеш,
Якбы што згубіў ты,
Што і сам не знаеш,
Так у час разстаньня
С тым хто сэрцу мілы,
Пазіраеш доўга
Нудны і пастылы.
Пазіраеш доўга
На дарожку тую,
Што у даль заносіць
Душу дарагую.
| 
Прапануем да спампаваньня!