Збор твораў (Колас, 1928—1929)/I/2/VI/Думкі салдата

← Ворагам

Думкі салдата Верш Аўтар: Якуб Колас 1928 год

Люд стогне →

Іншыя публікацыі гэтага твора: Думкі салдата.

Прапануем да спампаваньня!

ДУМКІ САЛДАТА

Разлучыўся салдат з сваёй роднай сям‘ёй,
Разьвітаўся ён з домам сваім.
Знае лес баравы, дзе дыбаў ён ступой,
Што за думкі віліся над ім.

Замірала душа, млела сэрца яго,
Засьцілаліся вочы сьлязьмі.
Кінуў жонку адну і дзяцей… на каго?
Хоць ты з жалю разьбіся вазьмі.

Разважае бядак, дом ня йдзе з галавы,
Пахілілася з гора яна.
І, здавалася, з ім плакаў лес баравы,
Быццам думка была ў іх адна.

У нязнанай далі мы дажджэмся чаго?
Прападзеш, бы й на сьвеце ня жыў.
І ня скажа ніхто, дзе магіла яго,
Дзе ён косьці свае палажыў.

Скрозь прагалін лясоў былі хмаркі відны.
Ў сінім небе іх нікла руно.
І, здавалася, з ім смуткавалі яны,
Як-бы гора было ў іх адно.

Эх, за што? ну, за што, адкажэце вы мне,
Я павінен другіх зьніштажаць,
Ці калечыць сябе ў гэтай дзікай вайне
І пад кулі свой лоб падстаўляць?

Вы, што селі ўгары, як вас, каты, назваць?
Не шкада вам нявінных людцоў.
Самадурства сваё вы гатовы купляць
Міліёнамі нашых галоў!

1916 г.