Адвечная песьня/IX. Свята
 |
Гэтая старонка адпавядае крытэрам хуткага выдалення. Удзельнік, які паставіў шаблон так тлумачыць: непатрэбная старонка. Калі вы ня згодны з хуткім выдаленнем, калі ласка, пастаўце шаблён {{Да выдалення}} і стварыце адпаведнае абмеркаванне на старонцы Вікікрыніцы:Да выдалення. Калі запыт аб’ектыўна не адпавядае крытэрам, яго можна прыбраць, але не рабеце так са старонкамі, якія Вы самі стварылі.
Сюды спасылаюцца. Журнал выдаленьняў. Гэтую старонку апошні раз правіў удзельнік Gleb Leo (размовы | унёсак) 14 месяцаў таму. (абнавіць) |
IX. СВЯТА
Хата, што і вясной. На стале ляжыць стус грачаных бліноў. На палку ляжаць двое хворых дзяцей; другія босыя і ў адных кашулёнках поўзаюць каля маткі па хаце. На печы крэкча бацька стары. Мужык сядзіць на лаве і пад нос мармоча.
Мужык
Ну, ламака, ну, хамула!
Ці ж стагнаць не годзе?
Што мінула, то мінула,
Болей не прыходзіць.
Пёкся, пёкся вясну, лета,
Аж толькі дзяржыся,
А цяпер спачынь за гэта
Ды павесяліся.
Трохі жонка хваравіта,
Трохі хворы дзеці,
Выпі чарку! ну і квіта!
На што там глядзеці?
Юрку варта бы да школы,
3 гора, пасылаці!
Не шлі: будзе, як ты, голы,
Хай сядзіць у хаце…
Насці трэба чаравікі,
Кажушок Сымонку,
Ну, на гэта час вялікі…
Пара ж і ў карчомку!
Жонка
Што ты там бурчыш пад носам?
Скрабеш каля вуха?
І ўдаеш паглядам косым
Вялікага зуха?
«Пагуляці… да карчомкі…»
Вось дык малайчына!
А дзе лапці ў тваёй жонкі?
Дзе дровы, лучына?
Трэба новае карыта,
Каптан Зосі трэба.
Просіць фельчара Мікіта —
Ўжо не есць і хлеба.
Не табе спачыць, хамуле,
Не табе спяваці,
Не да смеху, не да гуляў,
Калі бяда ў хаце.
Стараста
(уваходзіць, трохі падпіўшы, з нейкай смешнай важнасцю і строгасцю)
Вось і трапіў к вам нарэшце…
Ну рыхтуйся, братка!
Кішанёй мусіш патрэсці:
Трэба нам падаткаў.
Трэба чыншу, трэба «пені» —
Быў прыказ з павету,
Каб за тыдзень непраменне
Ўнесці дробязь гэту.
Дык спраўляйся ж і то лоўка!
Бо не жыць і ў хатцы
І з апраткай, і з кароўкай
Прыйдзецца расстацца.
Магазыннік
(уваходзіць таксама п’янаваты)
Пахвалёны вам, суседзе!
Як дуж, як здароўе?
Ўжо і зімка да нас едзе —
За даўгом прыйшоў я.
Аўса бочку, чвэрць ячменю,
Са дзве чвэрці жыта
Аддаць мусіш непраменне —
Тады будзе квіта.
Мужык
Ну і што? і больш нічога?..
І дакуль так будзе?
Ані сэрца, ані Бога…
Ну жыццё, ну людзі!
Хватае за шапку і ўцякае са сваёй хаты. Жонка ўцірае хусткай слёзы. Стараста і магазыннік высоўваюцца на двор.