Гэта старонка была вычытаная
Лес, папары і загоны
Твар выразны свой хаваюць.
Дзесь далёка стогнуць звоны,
Дзесь у лесе плач шалёны —
Совы дзень свой зачынаюць.
Цені-страхі выпаўзаюць,
Іх ня бачыш, — прачуваеш,
Штось чаруюць, заклінаюць
І таемна пагражаюць.
Чым? Бяда ў тым, што ня знаеш.
1921 г.
|}
