Гэта старонка была вычытаная
У СУХМЕНЬ
Злегла воўнаю густою
Цемра ночы над зямлёю.
Цішыня. Цяплынь.
Скрозь прагалы хмар кашлатых
Зораць зоры, як дзяўчаты,
З цьмяных далячынь.
Лес стаіўся нерухома,
Нібы ловіць голас грому
З тых далёкіх хмар.
Дзесь гуляюць бліскавіцы,
Цемру гушкаюць зарніцы,
Родзяць слодыч мар.
І зямля заціхла нема,
У турбоце яе дрэма.
Эх, каб дожджык ёй!
Нібы ў тон яе журботам
Пад застрэшкай, каля плоту,
Пчол гамоніць рой
Ды так ціха, ды так глуха!
У тым гудзе чуваць скруха
Ці то жаль зямлі.
Дзесь цвіркун бесперастанку
Цягне сумню спяванку
У густым галлі,
Ды ўстрывожана пташына
