— А дзе ж ваш Анатоль цяпер? — секануў ён, не зводзячы вачэй з жанчыны.
Старая раптам збянтэжылася, замыляла губамі, загаварыла: — Вы нашага Анатоля ведаеце? Хто ж вы такі будзеце? Адкуль вы?
І раптам яна пасмялела. Нейкая новая думка, відаць, нарадзілася ў яе. Яна, здаецца, падумала, што гэты салдат свой чалавек, што ён зусім гэта не ў водпуск ідзе. «Мусіць, нешта тут іншае. Можа, проста ўцяке дадому з войска».
— Дык вы сядайце, — сказала яна. — Дадому ніколі не позна. Заедзеце. Можа б вы з’елі чаго? Вы Толіка нашага ведаеце?
— Ведаю. Я з Анатолем Скуратовічам быў калісьці ў адной часці. Як палякі занялі былі гэтую мясцовасць, мы адступалі і праходзілі тут непадалёк. Я мясцовасць пазнаў. То ён тады і знік. Хто быў у нашай часці адгэтуль зблізку родам, то адразу і падумалі, што Скуратовіч астаўся тут, дадому пайшоў.
— Што вы такое кажаце! Яго як змабілізавалі былі тады, як яшчэ палякі сюды не прыходзілі, дык ад таго мы яго і не бачылі. Можа, дзе галаву склаў!
— Наша часть была тады тылавая. Начавалі і мы разам у адной хаце. А раніцай прачнуліся — аж яго ўжо няма.
— Не ведаю… Не ведаю… Божа мой, Божа!
Рысы твару яе ахаладзелі, губы сцяліся.
— Мне трэба ехаць.
— Няма ніводнага каня дома.
— А што будзе, калі я найду?
— Шукайце. Я адна дома.
— А дзе ж гаспадар?
— Я ж вам казала, што ў абоз пагналі.
Нейкая новая думка, мусіць, зноў апанавала жанчыну, яна збянтэжана заварушылася, паглядзела ў акно, вярнулася да дзвярэй, сказала чырвонаармейцу:
— Я і сама не ведаю, дзе вам тую фурманку ўзяць. Хіба, можа, я так дзе-небудзь выстараюся. У нас ходзіць за гумном конь, што салдаты кінулі некалькі дзён таму. Ён, сказаць, і не наш жа, казённы. Няхай акрыяе крыху, а тады, можа, зноў якая часць забярэ… Хіба на ім вы паедзеце?